فرهنگ فارسی عامیانه

این فرهنگ دو جلدی که در سال ۱۳۷۰ منتشر شد از چنان نوآوری برخوردار بود که دیگر پژوهشگران را به صرافت انداخت تا به فرهنگ عامّه‌نویسی بدین شیوه روی بیاورند. تفاوتی که این فرهنگ با آثار پیش از خود داشت این بود که شواهد به کار رفته در مدخل‌های آن از تعداد زیادی داستان و متن حکایت تشکیل شده که تعاریف را پشتیبانی می‌کنند.

اما بر خلاف فرهنگ‌های پیش از خود که از متون قرن های گذشته و به صورت پراکنده جمع‌آوری شده‌اند، داستانها و آثار به کار رفته در این کتاب از سال ۱۳۰۰ به بعد بعد نگارش شده‌اند و پدیدآورندگان آنها نیز در تهران پرورش یافته‌اند. نجفی با این کار، احتمال ورود اصطلاحات مهجور قدیمی یا تلفیق اصطلاحات این فرهنگ با زبان قومیت‌های غیرفارس را به حداقل رسانده است.