پیش‌تر گفته‌ایم که دایرۀ واژگانی وسیع، از جمله بن‌مایه‌های کاری تجربه‌نویس است. در این مسیر، بهره‌گیری از فرهنگ‌های مختلف واژگانی، مفید و آموزنده است.
برخی فرهنگ‌ها مانند فرهنگ سخن، معین یا دهخدا، فرهنگ‌های عمومی‌اند. در میان فرهنگ‌ها، برخی هم مانند فرهنگ فارسی عامیانه یا فرهنگ واژگان فارسی سره با رویکرد خاص تهیه شده‌اند.

انتشار این کتاب در کتابخانۀ تجربه‌نویسی به‌معنی تشویق تجربه‌نویسان (ux writer) به سره‌نویسی و پرهیز از به کار بردن واژگان رایج با منشأ عربی، ترکی و… (که امروز بخشی از فارسی محسوب می‌شوند) نیست.

آنچه می‌توانیم از فرهنگ واژگان فارسی سره بیاموزیم، واژه‌هایی‌ست که می‌توان به‌کمک آن‌ها ترکیب‌های نو ساخت یا در موارد مختلف، واژۀ متفاوتی به کار برد.

زمانی که دایرۀ واژگانی وسیع‌تری داریم، دایرۀ انتخاب و طبیعتاً قدرتِ حرکت‌مان بیشتر خواهد بود.

واژه‌نامه پارسی سره عنوان کتابی‌ست که فرهنگستان زبان پارسی منتشر کرده است. بازنشر این کتاب با رعایت حق مؤلف انجام می‌پذیرد.

این اثر شامل چند بخش است:

مقدمه و توضیحات مفصل دربارۀ سره‌نویسی و بعد، بخش اصلی که شامل فهرست واژگان به‌تفکیک حروف الفبا است.

به‌طور مثال با جست‌وجوی واژۀ «منبع»، تمامی واژگانی که ممکن است در کنار منبع بیایند را می‌بینیم. این واژگان ممکن است دایرۀ وسیعی از معانی داشته باشند.

در کنارِ فرهنگ طیفی، بهره‌گیری از فرهنگ واژگان (نظیر فرهنگ سخن، فرهنگ دهخدا، معین و…) می‌تواند مفید باشد.

این واژه‌نامه چندسال است که منتشر شده و باتوجه به روزآمد شدنِ مداومِ زبان، خواننده می‌تواند به آن بیفزاید یا مواردی را اصلاح کند.

اما بر خلاف فرهنگ‌های پیش از خود که از متون قرن های گذشته و به صورت پراکنده جمع‌آوری شده‌اند، داستانها و آثار به کار رفته در این کتاب از سال ۱۳۰۰ به بعد بعد نگارش شده‌اند و پدیدآورندگان آنها نیز در تهران پرورش یافته‌اند. نجفی با این کار، احتمال ورود اصطلاحات مهجور قدیمی یا تلفیق اصطلاحات این فرهنگ با زبان قومیت‌های غیرفارس را به حداقل رسانده است.

این فرهنگ یکی از پایه‌ای‌ترین ابزارهای کار تجربه‌نویس محسوب می‌شود تا از تشتّت و چندگانگی نوشتاری در نوشتۀ خود در امان بماند.

مراجعۀ همواره این کتاب و مرورِ دوره‌ای آن بر هر نویسنده‌ای اعم از روزنامه‌نگار و داستان‌نویس و تجربه‌نویس و تبلیغ‌نویس واجب است.

در نگارش این دست آثار، بزرگانِ نام‌آشنایی دخیل‌اند که دانشِ ادبی و زبانی‌شان، آن‌ها را در جایگاه اجتهاد در حوزۀ رسم‌الخط و املای فارسی نشانده است. بنابراین، تبعیت از محققان، بر سلیقۀ شخصی که موجبِ هرج‌ومرج می‌شود ارجحیت دارد.

خطّ فارسی، به‌موجبِ اصل پانزدهمِ قانونِ اساسی جمهوری اسـلامی ایران، خطّ رسمی کشور ماست و کلّیۀ اسناد رسمی و مکاتبات و کتاب‌هـای درسی باید به ایـن خـط نوشـته شـود و طبعاً چنـین خطّی بایـد قواعـد و ضوابطی معلوم و مدوّن داشته باشد تا همگان، با رعایت آنها، هویت خطّ را تثبیت کنند و محفوظ دارنـد. تـدوین مجموعـۀ قواعـد و ضـوابطِ خطّ فارسی، مخصوصاً در سال‌های اخیر که استفاده از رایانه در عرصۀ خـط و زبان روزافزون شده و حروف‌نگاری و صفحه‌آرایی و ویرایش و نمونه‌خوانی و تهیۀ نمایه و کارهای بسیار دیگری در حـوزۀ نگـارش و چـاپ بـر عهـدۀ رایانه قرار گرفته، و در نتیجه دایرۀ شاغلان به امر چـاپ و تکثیـر از حلقـۀ متخصّصانِ سنّتی ایـن فـن بسـی فراتـر رفتـه و فراخ‌تر شـده، ضـرورت و اهمیت بیشتری پیدا کرده است؛ چنان‌که نگرانـی از خطـر بـروز تشـتّت و اِعمال سلیقه‌های مختلف و متضاد نیز نسـبت بـه گذشـته افزایش یافتـه است.

در بابِ دستور خطّ فارسی، همـواره اخـتلاف سـلیقه و مشـرب وجـود داشته است؛ بعضی طرف‌دار باز گذاشتنِ دستِ نویسنده در انتخاب شیوۀ نگارش بوده و حداکثر جـواز و رخصـت را تجـویز مـی‌کرده‌انـد و بعضـی دیگر، برعکس، گرایش بـه وضـع قـوانینی عـام و قطعـی و تخلّف‌ناپذیر داشته و آرزو می‌کرده‌اند که در عالم خط و کتابت نیز قوانینی شبیه قوانین حاکم بر علائم ریاضیات حاکم باشد. از جهتی دیگر، برخـی از اهـل فن معایب و مشکلات موجود را در خطّ فارسی تـا آن انـدازه فـراوان و جدّی دانسته‌اند که رفع آنها را جز بـا افـزودن و در کـار آوردنِ حـروف و علائـم جدید میسّر نمی‌شمرده‌اند و گروهی دیگر کمترین تحوّل و تبدّلی در خـطّ فعلی نپذیرفته و آن را به زیانِ زبان می‌دانسته‌اند.

فرهنگستان زبان و ادبِ فارسی جمهوری اسلامی ایران، به‌حکم وظیفه‌ای که برحسب اساسنامۀ خود در پاسداری از زبان و خطّ فارسی بر عهده دارد، از همان نخستین سال‌های تأسـیس، در صـدد گـردآوری مجموع قواعد و ضوابط خطّ فارسی و بازنگری و تنظیم و تدوین و تصویب آنها برآمد و در این کار راه میانه را برگزید و کوشید تا در تـدوینِ «دستور خطّ فارسی» اعتدال را رعایت کند.

نخستین بار، در سـال ۱۳۷۲، به ابتکار جناب آقـای دکتـر حسـن حبیبـی، ریاسـت وقـت فرهنگسـتان، کمیسیونی به مدیریت دکتـر علی اشـرف صـادقی، و سـپس اسـتاد احمـد سمیعی، از اعضای پیوستۀ فرهنگستان تشـکیل شـد. این کمیسـیون، بـا تشکیل جلسات متعدّد، دستور خطّ پیشنهادی خود را به شورای فرهنگستان تسلیم کرد و شورا با دقّت و کنـدوکاو و جدّیتِ بسـیار، طـی ۹۵ جلسه، آن را مورد بحث و بررسی قرار داد.

نظر شـورا همـواره بـر آن بود که در تدوین و تصویب مجموعـۀ قواعـد و ضـوابطِ خطّ فارسی، از افزودن حرف و علامت جدید به مجموعـۀ حـروف و علائـم موجـود خطّ فارسی پرهیز کند و، همان‌گونه که در ضمنِ نخستین اصل از قواّعد کلّی دستور خط مذکور در این دفتر آمده است، سعی کرد تا چهرۀ خطّ فارسی حفظ شود. این اعتدال و احتیاط ازآن‌جهت ضروری دانسـته شـد کـه، بـه اعتقاد اعضای فرهنگستان، خط اصولاً طبیعت و ماهیتی دارد بسی پیچیده‌تر از علائمِ علومی ماننـد ریاضـیات، و توقـع قانونمنـدی مطلـق و قاطع از خط داشتن و راه را بر هـر گونـه اسـتنباط و سـلیقه بسـتن بـا ایـن طبیعت ناسازگار است. علاوه بر این، فرهنگسـتان، در بررسـی و تصـویب قواعد و ضوابط خطّ فارسی، معتقد بوده است که تثبیت قواعدِ متعـارف و کمابیش مرسـومِ خطّ فارسی، در اوضـاع و احـوال فعلـی، ضـروری تر و سودمندتر است از وارد کردنِ حرف و علامتی جدید کـه ممکـن اسـت بـا برانگیختن عقاید موافق و مخـالف و صف‌آرایی و جبهه‌گیری، بـه اصـل مقصود، که همانا تثبیت آن قواعد است، لطمۀ جدّی وارد کند.

فرهنگستان در پی آن بود که تا سرحدّ امکان خطّ فارسی را قانونمنـد و قاعده‌پذیر سازد تا از آشفتگی و هرج‌ومرج جلوگیری شود؛ اما از توجّه بـه طبیعت خط به طور کلّی، و به‌ویژه طبیِعتِ خطّ فارسی و نیز ذوق و سلیقه و پسند اهل فن غفلت نکرد، و هرجـا اعمـال قـانون را موجـب پدیـد آمـدن فهرست بالابلندی از استثناها دید، از تصویب و تجویز آن خـودداری کـرد و، با رعایتِ انعطاف، میدان را برای ذوق و سلیقه باز گذاشت.